مرا چو آرزوی روی آن نگار آید                     چو بلبلم هوس ناله های زار آید

 میان انجمن از لعل او چو آرم یاد                 مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید

ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد                   ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید

گلی به دست من آید چو تو هیهات             هزار سال دگر گر چنین بهار آید

خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا             ز گلستان جمالش نصیب خار آید

طمع مدار وصالی که بی فراق بود               هر آینه پس هر مستی خمار آید

مرا زمانه ز یاران به منزلی انداخت               که راضیم به نسیمی کز آن دیار آید

فراق یار به یک بار بیخ صبر بکند                  بهار وصل ندانم که کی به بار آید

دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی            چو بر امید وصال است خوش گوار آید

پس از تحمل سختی امید وصل مراست       که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید

ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا             بجست و در دل مردان هوشیار آید

چو عمر خوش نفسی گر گذاری کنی بر من   مرا همان نفس از عمر در شمار آید

به جز غلامی دلدار خویش سعدی را           ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید

سعدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: